Kliknij tutaj --> 🦄 szkocki irlandzki lub walijski rasa psa

Terier Irlandzki. Omawiając rasy irlandzkie nie sposób nie wspomnieć Teriera Irlandzkiego – psa o szczupłej, ale średniej wielkości budowie. Rasa mierzy około 45,5 cm w kłębie i waży około 12 kg. Pies niezwykle energiczny, ruchliwy, nazywany „Czerwonym diabłem” ze względu na swoją naturę. Niewielki, ale wariat. To rasa pełna energii, wigoru i chęci do zabawy. Terier szkocki potrzebuje codziennych, długich spacerów do rozładowania swoich zasobów energii. Pomimo krótkich łap nie jest to pies kanapowiec. Oprócz spacerów dobrze sprawdzą się u tej rasy wszystkie aktywności dostosowane do ich możliwości – agility czy Ta rasa nie będzie miała problemu z innymi psami. Chętnie zamieszkają wśród innych psów. Przyjazny wobec nieznajomych „10/10” Ta rasa tak bardzo kocha ludzi, że prawdopodobnie wita się z nieznajomymi machaniem ogonem. Łatwy do trenowania „8/10” Nie będziesz miał trudności z trenowaniem tego psa. Potencjał do zabawy „10/10” Choć obecnie pełnią rolę psów do towarzystwa, rasa została przecież wyhodowana do celów myśliwskich. Dlatego chętnie będą się bawić, aportować i spędzać z dzieckiem czas na zewnątrz. Rozważ pudla też wtedy, gdy Twoje dziecko lub którykolwiek z domowników ma alergię na psią sierść. Pudle są jej pozbawione. Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne. Zęby dość duże, silne, regularny zgryz nożycowy ustawiony pod kątem prostym. Oczy owalne, głęboko osadzone, ciemnobrązowe lub czarne. Spojrzenie żywe, badawcze i inteligentne. Uszy średniej wielkości w kształcie litery "V", leciutko zaokrąglone na koniuszkach, opadają do przodu, noszone przy Site De Rencontre 100 Gratuit En Suisse. Zdrowie rasy wilczarz irlandzkiWilczarze irlandzkie są dość odporną i wytrzymałą rasą. Znacznie lepiej znoszą chłód, mróz czy wilgoć niż duże upały. Latem należy chronić je przed przegrzaniem, a spacery i treningi najlepiej odbywać wcześnie rano lub późnym rasy wilczarz irlandzki mają skłonności do kilku schorzeń wrodzonych. Do najczęściej spotykanych należy kardiomiopatia rozstrzeniowa – choroba prowadzącą do rozszerzenia lewej lub obydwu komór mięśnia sercowego i osłabieniu jego kurczliwości, przez co serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi potrzebnej do prawidłowego funkcjonowania irlandzki narażony jest także na cohorbę o nazwie osteosarcoma (kostniakomięsak) – złośliwy, pierwotny nowotwór tkanki kostnej. Zespolenie wrotne PSS (inaczej liver shunt – zespolenie wątrobowe) – ujawnia się zazwyczaj zaraz po urodzeniu, podłożem są nieprawidłowe połączenia naczyniowe w wątrobie, na skutek czego krew omija całkowicie lub częściowo ten narząd i nie jest oczyszczana z toksyn, co prowadzi do zatrucia organizmu i śmierci rasie wilczarz irlandzki zdarza się także postępujący zanik siatkówki (PRA), epilepsja idiopatyczna i choroba von Willebranda, polegająca na zaburzeniu krzepnięcia schorzenia trapiące wilczarze to rozszerzenie i skręt żołądka, dysplazja stawów biodrowych (niekiedy łokciowych), osteodystrofia przerostowa (gnilec kości) – pojawia się w okresie intensywnego wzrostu między 2. a 8. miesiącem życia, osteochondroza, (odwarstwiająca martwica chrzęstno-kostna).Niekiedy u psów rasy wilczarz irlandzki zdarza się zapalenie płuc wymagające natychmiastowego leczenia, ponieważ u psa tej rasy choroba ta wiąże się z bezpośrednim zagrożeniem życia. Wilczarz może cierpieć na paraliż szczenięcy, achalazję przełyku i zespół Wobblera (zespół chwiejności).ŻywienieWilczarz irlandzki jest psem wymagającym, jeśli chodzi o żywienie. Utrzymanie tego olbrzyma w prawidłowej kondycji wymaga zarezerwowania poważnej kwoty w domowym budżecie. W odchowywaniu szczeniaka ważne jest zapewnienie mu odpowiedniego tempa wzrostu – im wolniej rośnie, tym lepiej (pełny rozwój fizyczny przedstawiciel tej rasy osiąga około trzeciego roku życia). Dieta szczeniaka rasy wilczarz irlandzki nie może więc być zbyt wysokokaloryczna. Jeśli stosujemy gotowe zbilansowane karmy, lepiej wybierzmy takie, które nie zawierają zbóż i soi. Nie należy też wtedy na własną rękę podawać preparatów wapniowych i witaminy można również karmić gotowanym domowym jedzeniem, ale trzeba je uzupełnić suplementami (najlepiej po konsultacji z doświadczonym hodowcą lub lekarzem weterynarii). Wielu właścicieli z powodzeniem stosuje też BARF. Dieta opiera się na surowych kawałkach mięsa z kością i chrząstką, podrobach, jajach, sporadycznie rybach, warzywach i od sposobu żywienia dzienną porcję należy podzielić na co najmniej dwa posiłki i koniecznie zapewnić psu odpoczynek po szata wilczarza składa się z dłuższych i szorstkich włosów okrywowych oraz krótszego, gęstego, miękkiego podszerstka. Chroni ona psa przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, a jednocześnie nie trzyma brudu i jest łatwa w utrzymaniu. Jeśli odpowiednio żywimy pupila, sierść wypada w niewielkim stopniu i bez problemu można ją sprzątnąć z czesania wilczarza irlandzkiego najlepiej posłużą szerokie grabki trymerskie (o rozstawie zębów 2,5-3,5 mm), którymi usuniemy martwy włos, i grzebień z obrotowymi zębami do rozczesywania obfitej brody i delikatniejszych miejsc na ciele. Szczenięta przed wymianą szaty na młodzieżową czeszemy głównie po to, aby przyzwyczaić je do tej czynności, a nie dlatego że wymaga tego ich okrywa rasy wilczarz irlandzki kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach dla psów szorstkowłosych, np. dla terierów. Zbyt częste kąpiele, użycie nieodpowiednich kosmetyków lub zastosowanie ich w nadmiernej ilości może zniszczyć szatę. Nie należy zapominać o kontrolowaniu uszu, zębów i skracaniu pazurów, jeśli zwierzak sam ich nie wystawowego wilczarza powinna uwydatniać szlachetną sylwetkę w typie greyhounda. Efekt osiąga się przez odpowiednie czesanie i trymowanie oraz drobne korygowanie sierści nożyczkami degażówkami. Trymuje się psa za pomocą trymera, grabek trymerskich lub przez wyskubywanie włosów palcami, w zależności od części ciała i ilości sierści. Korektę przeprowadza się na głowie, uszach, szyi, przedpiersiu, górnej i dolnej linii, kończynach, stopach i ogonie. Schludnie powinny wyglądać także okolice miejsc intymnych. W ten sam sposób należy pielęgnować również domowego rasy wilczarz irlandzki prezentujemy na luźnej ringówce (nie podciągamy go do góry, bo traci wówczas pożądane linie) lub łańcuszku typu żmijka i cienkiej smyczy. Powinno się je dopasować kolorystycznie do umaszczenia spacerach z psem rasy wilczarz irlandzki można stosować zwykłe, solidne smycze skórzane lub z taśmy przeznaczone dla ras olbrzymich. Obroże mogą być zwykłe lub zajmą piłki, piszczące maskotki, pluszaki, znakomicie sprawdzi się też pusta plastikowa butelka po wodzie mineralnej. Wszystkie zabawki muszą być na tyle duże, aby wilczarz irlandzki ich nie połknął. Trzeba je wymieniać na większe wraz ze wzrostem szczeniaka i kontrolować pupila podczas zabawy. Terier irlandzki przez lata nazywany był „czerwonym diabłem”. W istocie jest to pies bardzo charakterny, energiczny i odważny. Dobrze prowadzony, nie powinien sprawiać jednak dużych problemów. Opiekun powinien być świadomy jego potrzeb i umiejętnie je zaspokajać. Pozostawiony sam sobie może stać się nadmiernie zaczepny, a nawet agresywny. Raczej nie jest to rasa polecana niedoświadczonym przewodnikom. Sprawdź, czy sprostasz jego potrzebom. Podstawowe informacje Wyglądwzrost psa – 46-52 cm, waga psa – 11-17 kgwzrost suczki – 45-48 cm, waga suczki – 12-20 kgUmaszczenierudopszeniczne, pszeniczne, rudeCharakterotwarte na ludzi, sympatyczne, relatywnie łagodneDługość życia13-15 lat Terier irlandzki to pies średniej wielkości, którego wysokość w kłębie wynosi około 46 centymetrów. Wzorzec zakłada jednakową miarę dla obydwu płci. Praktyka jednak pokazuje, że psy mieszczą się zazwyczaj w wymiarach 46-52 centymetrów, a suczki 45-48 centymetrów. Podana we wzorcu waga również nie zawsze odzwierciedla rzeczywistość. Według niej psy powinny ważyć 12,2 kilograma, a suki 11,4 kilograma. Zazwyczaj zwierzęta te bywają dużo cięższe. Suki dochodzą nawet do 17 kilogramów, a psy mogą ważyć od 13 do nawet 20. Wzrok przyciąga charakterystyczna głowa teriera irlandzkiego. Jest długa i wąska, a linie czaszki i kufy przebiegają równolegle. Uszy są nieduże, trójkątne i złamane powyżej głowy. Sylwetka psa jest zwarta i wpisana w prostokąt. Umaszczenie i okrywa teriera irlandzkiego Szata teriera irlandzkiego jest dwuwarstwowa. Pod szorstkim włosem okrywowym znajduje się gęsty podszerstek. Sierść dobrze przylega do ciała, a włos jest nieco dłuższy na łapach i kufie. Dopuszczalne umaszczenia to: rudopszeniczne;pszeniczne;ruda. Wzorzec dopuszcza białą plamkę na piersi, jednak nie powinna ona być duża. Charakter teriera irlandzkiego Terier irlandzki w swojej ojczyźnie był bardzo dobrze znany. Nie zawsze jednak wiązało się to z dobrą opinią, o czym świadczy ludowe określenie „rudy diabeł”. Na szczęście współczesne psy tej rasy nie mają wiele wspólnego z przodkami. Lata wysiłków hodowlanych doprowadziły do tego, że teriery irlandzkie są psami otwartymi na ludzi, sympatycznymi i relatywnie łagodnymi. Osobowość i aktywność teriera irlandzkiego Zanim zdecydujesz się na zakup tego psa, pamiętaj, że ciągle masz do czynienia z terierem. Chociaż irlandczyk jest miły w obejściu i ma dosyć dużą cierpliwość do dzieci, nadal drzemie w nim istota żywiołowa i pełna indywidualizmu. Opinie o terierze irlandzkim wyraźnie wskazują, że jest to bystry pies, który kocha ruch. Ma doskonałą kondycję i jest świetnym sportowcem. Nie można go pozbawić aktywności, ponieważ bardzo szybko zamieni się to we frustrację, która poskutkuje przekopanym ogródkiem i zniszczonymi meblami. Terier irlandzki – szkolenie Terier irlandzki jest psem inteligentnym i bardzo wszechstronnym. Równie chętnie wybierany jest zarówno przez myśliwych, jak i przez fanów psich sportów. W przypadku tych ostatnich doskonale poradzi sobie zarówno we frisbee, jak i agility, obedience czy tańcu z psem. Pomimo dużej inteligencji pies tej rasy może nie być szczególnie łatwym obiektem szkolenia. Tak jak każdy terier, szybko się nudzi i ma naturę indywidualisty. Przy odrobinie cierpliwości, konsekwencji i przy pomocy metod pozytywnych z pewnością trening posłuszeństwa da dobre wyniki. Terier irlandzki – stosunek do innych zwierząt Terier irlandzki bywa zaczepny w stosunku do innych psów. Warto mieć tego świadomość i już od szczeniaka pracować nad normalizowaniem kontaktów z innymi przedstawicielami tego samego gatunku. W tej kwestii kluczowy jest okres socjalizacji, który u każdego szczeniaka, niezależnie od rasy, rozgrywa się między trzecim a dwunastym tygodniem życia. Wówczas trzeba aranżować spotkania teriera z innymi psami; godne polecenia są także zajęcia w psim przedszkolu. Skłonności do zaczepiania innych psów można przepracować. Nie da się jednak ukryć, że terier irlandzki nie daje sobie w kaszę dmuchać. Nie odpuści żadnej zaczepki ze strony innego psa, a sprowokowany – będzie walczył do upadłego. Odwagą i walecznością nie ustępuje bowiem największym rasom psów obronnych. Terier irlandzki – zdrowie Teriery irlandzkie to bardzo odporne i zdrowe zwierzęta. Ich hodowcy z dumą podkreślają, że niemal wszystkie choroby genetyczne udało się z tej rasy wyeliminować. Jeszcze kilka dekad temu teriery te cierpiały na rogowacenie opuszek palców i kamicę moczową. Obecnie problemy z opuszkami prawie nie występują, a prowadząca do kamicy cystynuria zdarza się niezwykle rzadko. Oczywiście mowa tu terierach irlandzkich pochodzących z dobrych hodowli, zarejestrowanych w ZKwP. W przypadku psa kupionego z niepewnego źródła nie mamy żadnego wpływu na to, jakie będzie jego zdrowie oraz, w jakich warunkach żyli jego rodzice. Terier irlandzki – pielęgnacja Pielęgnacja przedstawicieli rasy teriera irlandzkiego zazwyczaj nie przysparza żadnych kłopotów. Psy te nie linieją, co jest szczególnie wygodne dla osób nielubiących sierści leżącej w każdej części domu. Warto jednak pamiętać, że martwa sierść nie wypada, więc blokuje zdrowy wzrost nowej. Właśnie dlatego mniej więcej co trzy-cztery miesiące należy psa wytrymować. Można zrobić to samodzielnie lub skorzystać z pomocy profesjonalnego groomera. Raz w tygodniu warto także wyczesać psa. Poprawia to ukrwienie skóry i wpływa pozytywnie na wygląd szaty. Jeżeli regularnie poddasz swojego irlandczyka trymowaniu, praktycznie nie będzie mowy o linieniu. Terier irlandzki – hodowla Terier irlandzki nie należy do szczególnie popularnych w naszym kraju ras. Wprawdzie pod patronatem Związku Kynologicznego w Polsce działa kilka hodowli, jednak bardzo często na szczeniaki trzeba trochę poczekać. Pamiętaj, aby korzystać wyłącznie z usług hodowli, które działają pod patronatem ZKwP i wystawiają rodowody FCI. W ten sposób uzyskujesz szczeniaka, który jest zgodny ze wzorcem rasy zarówno pod kątem wyglądu, jak i charakteru. Rodowodowe teriery irlandzkie uchodzą za jedne z najbardziej zdrowych ras. W przypadku psa z pseudohodowli nie jest to jednak wcale takie oczywiste. Terier irlandzki – cena Jeśli interesuje cię zakup szczeniaka teriera irlandzkiego, cena wynosi aktualnie około 3,5 tysiąca złotych. Pamiętaj jednak, że jest to jedynie mocno uśredniona, orientacyjna kwota, która w praktyce może odbiegać od tej, jaką poda ci hodowca. Wiele zależy bowiem od czynników takich, jak przodkowie szczeniaka, renoma hodowli czy zgodność ze wzorcem rasy. Kwestie finansowe zawsze ustalaj bezpośrednio z hodowcą. Terier irlandzki – historia rasy Teriery irlandzkie pochodzą z hrabstwa Cork w Irlandii, które znajduje się na południu wyspy, tuż przy Morzu Celtyckim. Jest to jedna z najstarszych lokalnych ras. Historycy kynologii uważają, że to właśnie od niego pochodził nieistniejący już terier staroangielski, a także równoległe rasy, takie jak terier walijski czy tan terrier. Oficjalne wiadomości o rasie terierów irlandzkich pochodzą jednak dopiero w XIX wieku. Pierwsza wystawa, na jakiej pokazano tę rasę, odbyła się w Dublinie w 1875 roku. Wówczas jeszcze osobniki były bardzo niewyrównane. Dominowały różne owłosienia i maści. Ostatecznie postawiono na kolor rudy, który był bardzo bliski Irlandczykom. Rozwój rasy teriera irlandzkiego Klub zrzeszający miłośników rasy powstał w 1879 roku. Dokładnie rok później ukończono prace nad pierwszym wzorcem. Co ciekawe, wzorzec, który obecnie obowiązuje w FCI, jest niemal niezmienioną kopią dziewiętnastowiecznego standardu. Opinie o terierze irlandzkim potwierdzają, że pies ten dosyć znacząco różni się od innych terierów, szczególnie tych angielskich. Jest to konsekwencja pewnych historycznych zaszłości między Irlandczykami a Anglikami. Hodowcy z Zielonej Wyspy dążyli do tego, aby ich narodowy terier był inny, a nawet lepszy od psów z Brytanii. Uzyskano doskonałego i wszechstronnego psa użytkowego, który na dodatek zachwycał piękną i elegancką sylwetką. Szczyt popularności teriera irlandzkiego przypada na przełom wieków XIX i XX. Wówczas hodowli było najwięcej, a za pochodzące z nich psy trzeba było zapłacić duże kwoty. Popularność ta z czasem wyhamowała, a w hodowlach rozpoczęły się różnego rodzaju eksperymenty. Dążono między innymi do tego, aby terierowi przypisać jak najwięcej cech wilczarza irlandzkiego. Tych prób z czasem zaniechano, jednak psy te nigdy już nie odzyskały swojej dawnej popularności. Terier irlandzki współcześnie Obecnie zainteresowanie tymi psami na całym świecie utrzymuje się na równym poziomie. Teriery irlandzkie mają swoich miłośników, jednak rasa uchodzi za dosyć rzadką. Być może dlatego spokojne i nierozchwiane nadmierną popularnością prace hodowlane pozwoliły na stworzenie psa niezwykle odpornego, zdrowego i długowiecznego. Także charakter terierów irlandzkich jest wyjątkowo przystępny jak na tę grupę psów. W Polsce terier irlandzki pojawił się w dwudziestoleciu międzywojennym. Był i pozostaje do dzisiaj rasą rzadką, zarezerwowaną raczej dla pasjonatów. Terier irlandzki – dla kogo? Kto będzie odpowiednim opiekunem dla teriera irlandzkiego? Przede wszystkim osoba, która rozumie konieczność szkolenia i pracy z psami tej grupy. Irlandczyk jest wprawdzie stosunkowo łagodny i sympatyczny, jednak nadal pozostaje walecznym uparciuchem. Nie wolno zaniechać szkolenia z posłuszeństwa ani socjalizacji, szczególnie tej z innymi psami. Terier irlandzki jako pies pracujący Terier irlandzki dobrze odnajdzie się w domu miłośnika psich sportów. To bardzo wszechstronny zwierzak, który dobrze poradzi sobie w różnych dyscyplinach. Sport będzie zresztą doskonałym sposobem na zagospodarowanie jego nieskończonych pokładów energii. Sprawdzi się lepiej dla aktywnej rodziny niż dla miłośników leżenia na kanapie przed telewizorem. Doskonale poradzi sobie też jako stróż. Zostawianie teriera samego na wiele godzin w ogródku nie jest jednak dobrym pomysłem. Pozbawiony nowych bodźców z nudów zapewne przekopie ci wszystkie rabatki. Traktowanie go jako psa stróżującego ma więc sens, jednak tylko wtedy, kiedy zapewnimy terierowi irlandzkiemu dużo aktywnej zabawy i spacerów. Terier irlandzki jako pies rodzinny Terier irlandzki dobrze sprawdzi się jako pies rodzinny. W przeciwieństwie do foksterierów czy wielu innych psów z tej grupy, ma dużo cierpliwości do dzieci i zazwyczaj bardzo dobrze się z nimi dogaduje. Przywiązuje się do rodziny i jest dla niej bardzo wiernym i empatycznym towarzyszem. Pies tej rasy świetnie czuje się w na otwartych przestrzeniach, jednak warto pamiętać, że ma bardzo silnie rozwinięty instynkt łowiecki. Jeżeli pies jeszcze na sto procent nie opanował przywołania, na spacery powinien wychodzić na bardzo długiej lince. Terier irlandzki – ciekawostki Terier irlandzki stał się bohaterem jednej z książek Jacka Londona – „Jerry z Wysp”. Rudy kolor sierści został szybko zaakceptowany ze względu na to, że Irlandczycy również często bywali rudzi. Terier irlandzki był pierwszą rasą, u której zakazano przycinania uszu. Terier irlandzki to sympatyczny i żywiołowy pies, w którym drzemie jednak wybuchowy temperament. Być może współczesne psy tej rasy nie zasłużyły na miano rudych diabłów, jednak ich mocny charakter wymaga szkolenia i dobrej socjalizacji. Jeżeli je otrzymają, będą doskonałymi psami dla aktywnej rodziny. Popularne imiona dla psa rasy terier irlandzki Popularne imiona dla psa rasy terier irlandzki to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela. Pochodzenie Irish water spaniel jest bez wątpienia rasą irlandzką, jednak jej korzenie nie są dokładnie znane. Podejrzewa się, że pochodzi od innych spanieli, choć mało je przypomina. Bardziej prawdopodobne wydaje się pokrewieństwo z takimi rasami jak pudel, curly-coated retriever i portugalski pies wodny. Psy tej rasy pojawiły się w hodowli Justina McCarthy z Dublina a jego pies o imieniu Boatswain, urodzony w 1834 roku, został uznany za protoplastę rasy. McCarthy nie pozostawił niestety żadnych ksiąg hodowlanych, nie ma więc możliwości ustalenia w jaki sposób doszło do jej powstania. Ponieważ przodkowie McCarthy’ego walczyli we Francji, gdzie już wtedy istniały psy dowodne, uzasadnione wydaje się przypuszczenie, że kilka z nich przywieziono do Irlandii, gdzie skrzyżowane z miejscowymi psami irlandzkimi lub angielskimi, stały się przodkami irlandzkiego spaniela wodnego. W latach trzydziestych ubiegłego wieku irlandzkie spaniele wodne stały się bardzo popularne, wkrótce jednak ustąpiły miejsca retrieverom, równie cenionym pod względem użytkowym, a mniej kłopotliwym w pielęgnacji. Obecnie rasa ta jest najbardziej popularna w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych. W Polsce pierwszy irlandzki spaniel wodny pojawił się dopiero w 2007 roku a rok później sprowadzono suczkę. Wygląd Irlandzki spaniel wodny to największy pies ze wszystkich spanieli, który w dodatku wcale nie jest do nich podobny. Jest mocno zbudowany, na pierwszy rzut oka bardziej przypomina pudla niż spaniela. Ma stosunkowo dużą głowę z wyraźnie zaznaczonym stopem, potężną, długą kufą, silnymi szczękami i dużym brązowym nosem. Oczy niewielkie, ciemne, szeroko i skośnie osadzone, otwarte w czasie pracy pod wodą. Uszy typowe dla spanieli, długie, nisko osadzone, przylegające do policzków, pokryte długimi, skręconymi frędzlami. Szyja dość długa, gładka, z krótszym owłosieniem, które na przedpiersiu tworzy charakterystyczny plastron w kształcie litery V. Klatka piersiowa głęboka i dość szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Grzbiet krótki i szeroki, zad długi i mocny. Ogon nisko osadzony, niezbyt długi, grubszy u nasady, zwężający się ku końcowi, owłosiony na 1/3 długości od nasady. Kończyny przednie proste, równoległe, tylne o mocnych udach i niskich stawach skokowych, dobrze kątowane. Łapy duże, okrągłe, obficie porośnięte sierścią i połączone ułatwiającą pływanie błoną pławną. Wysokość w kłębie: psy 53 - 59 cm, suki 51 - 56 cm. Masa ciała: psy 25 - 29,5 kg, suki 20,2 - 26 kg. Charakter, usposobienie Irlandzki spaniel wodny to znakomity pies myśliwski, który bezbłędnie wyszukuje i aportuje ptaki. Szczególnie przydatny do polowania na dzikie kaczki. Jest odważny i inteligentny, szybko się uczy. Lubi zabawy, jest czujny, wesoły, zawsze pełen chęci do działania. Wymaga dużo ruchu, uwielbia pływać, doskonale nurkuje. Prawidłowo prowadzony może być bardzo miłym i wiernym psem rodzinnym. Bywa nieufny w stosunku do obcych, co powoduje, że dobrze sprawdza się w roli stróża. Nie jest agresywny, nie atakuje, ale niezawodnie uprzedza o pojawieniu się intruza. Ze względu na doskonały węch jest wykorzystywany do wykrywania narkotyków i materiałów wybuchowych. Szata Irish water spaniel ma bardzo oryginalną sierść, tworzącą gęste, ciasno skręcone loczki. Na całym ciele średniej długości, jego włos jest wyraźnie dłuższy na nogach i głowie. Nad oczami tworzy charakterystyczną grzywkę, na uszach długie loki. Na kufie sierść jest przylegająca i gładka, podobnie na ogonie, co tworzy tzw. szczurzy ogon. Na całym ciele u nasady sierść jest natłuszczona, co zapewnia psu doskonałą ochronę termiczną podczas pracy w lodowatej nieraz wodzie. Dzięki temu jest nieprzemakalna, nie wchłania wody i nie pozwala jej przeniknąć do skóry. Umaszczenie zawsze jednolite, ciemno brązowe. Białe znaczenia i końcówki włosów nie są akceptowane. Irlandzkie spaniele dowodne nie linieją, co ma znaczenie dla osób uczulonych na psią sierść. Ich owłosienie wymaga regularnej pielęgnacji, bo zatrzymuje się w nim wszystko, co można znaleźć w róźnego rodzaju zbiornikach wodnych. Jeśli po pływaniu sierść nie zostanie odpowiednio szybko wyczesana i spłukana czystą wodą może sie stać źródłem niemiłego zapachu. Więcej na temat pielęgnacji irish water spaniea i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj Zdrowie Irlandzki spaniel wodny jest psem odpornym i zdrowym. Bardzo rzadko zdarzają się przypadki dysplazji i wwinięcia powieki. Jedynym problemem są długie, przylegające, słabo wentylowane uszy, które wymagają bardzo systematycznej kontroli i w razie potrzeby czyszczenia. Pies ma doskonały apetyt, trzeba więc uważać, żeby nie dopuścić do nadwagi. Do kogo pasuje ten pies ? Irlandzki spaniel wodny to przede wszystkim doskonały pies myśliwski. Mówi się, że ma inteligencję pudla, węch setera i pasję łowiecką spaniela. Nie przeszkadza mu to być jednocześnie bardzo miłym psem rodzinnym, zwłaszcza, jeśli jego właściciele mają zwyczaj spędzać dużo czasu nad jeziorem. Łatwo adaptuje się do każdych warunków, potrzebuje bliskości człowieka, w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca. Potrzebuje dość dużo ruchu, można go szkolić, choć w młodzieńczym wieku bywa dość niesforny i uparty. Dlatego też wymaga spokojnego, ale stanowczego przewodnika. Lubi urozmaicone ćwiczenia, różnego rodzaju psie sporty, a nade wszystko aportowanie. Jest doskonałym towarzyszem dla dzieci, nie wchodzi w konflikty z innymi zwierzętami domowymi. Jego sierść zazwyczaj nie wywołuje uczulenia.. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + odporny na złe warunki atmosferyczne + znakomity pływak + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, łatwo się uczy - bywa niezależny - sierść ma charakterystyczny zapach Ciekawostki Irlandzki spaniel wodny jest pierwszym psem myśliwskim, który w Ameryce wygrał konkurs posłuszeństwa. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 124 / / GB IRLANDZKI SPANIEL WODNY (Irish Water Spaniel) Wersja polska: kwiecień 2011 POCHODZENIE : Irlandia. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Irlandzki spaniel wodny łątwo daje się ułożyć do rozmaitych sposobów polowania z bronią palną; potrafi wystawiać, i doskonale aportuje z gęstego poszycia. Cechy tej rasy czynią ją szczególnie przydatną do polowania na ptactwo wodne. KLASYFIKACJA : Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne. Sekcja 3 Psy wodne. Obowiązują próby pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Pochodzenie rasy pozostaje niejasne; na ogół przyjmuje się, że spaniel wodny powstał z psów, wywodzących sie z Persji, które do Irlandii trafiły poprzez Hiszpanię. Pierwsza pochodząca z Irlandii wzmianka o “psach wodnych do polowania na wodne ptactwo” datowana jest na początek XVII wieku – stąd wiadomo, że psy o nieprzemakalnej sierści znane były tam jeszcze przed wynalezieniem dubeltówki. Nie wiadomo także, skąd wzięła się szczególna cecha irlandzkich spanieli wodnych, a mianowicie częściowo nieowłosiony („szczurzy”) ogon. Takiego ogona nie ma żadna inna rasa, można więc przypuszczać, że irlandzki spaniel powstał w Irlandii bez udziału innych ras. W drugiej połowie XIX wieku stał się popularnym psem wystawowym; klub rasy utworzono w roku 1890. WRAŻENIE OGÓLNE : Bystry, ładnie i mocno zbudowany, zwarty i krępy. ZACHOWANIE / TEMPERAMENT : Dumny, łączy wielką inteligencję i wytrzymałość z pewnością siebie i pasją , siłą i oddaniem. Dobry pies rodzinny z poczuciem humoru, wobec obcych zachowuje się z rezerwą. GŁOWA : Czaszka i cała głowa duże. MÓZGOCZASZKA : Czaszka: Mocno wysklepiona, dobrej długości i szerokości, pojemna. Na głowie czub, utworzony z luźnych, długich loków, opadających między oczami, a nie tworzących sterczącą na wszystkie strony perukę. Stop : Płynny. TRZEWIOCZASZKA : Zupełnie gładka, tylko na spodniej stronie żuchwy niewielka broda. Nos : Duży, dobrze rozwinięty, barwy ciemno wątrobianej. Kufa : Długa, mocna, w obrysie raczej kanciasta. Uzębienie: Mocne, równomiernie rozstawione, zgryz nożycowy. Oczy : Stosunkowo małe, kształtu migdała, ciemno bursztynowe lub ciemno orzechowe, o nadzwyczaj inteligentnym wyrazie. Uszy: Bardzo długie, płatowate, nisko osadzone, wiszące dość blisko policzków, porośnięte długimi, skręconymi lokami. SZYJA : Dość długa, mocna, łukowata wygięta, dzięki czemu głowa noszona jest wysoko nad grzbietem, mocno osadzona na łopatkach. TUŁÓW: Dobrze rozbudowany, proporcjonalny, a przy tym beczkowaty skutkiem mocnego wysklepienia żeber, mocny i dobrze umięśniony. Grzbiet : Krótki, szeroki i równy, dobrze związany. Lędźwie : Głębokie i szerokie. Klatka piersiowa : Głęboka, nie bardzo szeroka ani okrągła, ale o znacznym obwodzie za łopatkami skutkiem mocno wysklepionych żeber. Dobrze ożebrowana na całej długości. OGON : Kształtny, mocny, u nasady gruby – tam na długości cm do 10 cm pokryty krótkimi lokami – stopniowo zwęża się ku zaostrzonemu końcowi. Na tyle długi, by sięgał stawu skokowego, noszony prosto, mniej więcej w linii grzbietu. KOŃCZYNY KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki : Bardzo mocne, skośnie ustawione. Kończyny : Proste, o mocnym kośćcu, łokieć znajduje się w linii, poprowadzonej od kłębu do podłoża. KOŃCZYNY TYLNE : Bardzo mocne. Kolano : Dobrze kątowane. Staw skokowy : Niski. ŁAPA: Duża, mało zwarta i okrągła, dobrze porośnięta włosem, tak na, jak i między palcami, ale włos nie powinien być przesadnie długi. CHODY: Ruch bardzo charakterystyczny dla tej rasy, skutkiem beczkowatej klatki piersiowej jest toczący. SZATA SIERŚĆ : Gęste, zwarte i szorstkie w dotyku pierścienie, w żadnym razie nie wełniste, z natury natłuszczone. Na górnej stronie i bokach szyi sierść podobna do tej, która porasta tułów, natomiast spód szyi gładki – krótki włos ułożony w kształt litery V od żuchwy do mostka. Na przednich nogach włos obfity, nieco krótszy na ich przednich stronach. Poniżej stawu skokowego włos krótki po przedniej stronie, długi po tylnej. MAŚĆ : Głęboko nasycona, wątrobiana z czerwonawym odcieniem. Biel na klatce piersiowej niepożądana. WIELKOŚĆ : Psy: 53 – 59cm Suki: 51 - 56cm WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa. - Białe znaczenia na klatce piersiowej. - Mało nasycona maść. - Jasne oczy. - Sierść wełnista. - Długi włos na przedniej stronie śródstopia. - Wyraźnie długi, piórowaty włos na przednich stronach przednich nóg. - Płaskie łapy. - Długa sierść na mostku. - Długa sierść na części twarzowej głowy.. - Biel na łapach. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub wyraźna lękliwość. - Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło: Historia Wiadomo dziś, że Celtowie z kontynentu Europejskiego mieli charty prawdopodobnie pochodzące od chartów, których pierwsze wizerunki spotykamy na egipskich malowidłach. Podobnie jak ich kontynentalni współplemieńcy, irlandzcy Celtowie interesowali się hodowlą chartów dużych rozmiarów. Prawdopodobnie ich psy były jeszcze większe niż psy starszej odmiany. Duże charty irlandzkie mogły mieć gładki lub szorstki włos, ale później przeważał już włos szorstki, być może ze względu na irlandzki klimat. Pierwsze pisemne świadectwo istnienia tych psów to notatki rzymskiego konsula z 391 roku naszej ery, a więc były one znane już w pierwszych wieku. Wówczas to Setanta nadał im nazwę „Cu-Chulainn” (Pies z Culan). We wzmiankach o ucieczce do Szkocji Uisneach'ów (1-szy wiek) znajdziemy informację, że zabrali ze sobą 150 takich psów. Charty irlandzkie niewątpliwie dały początek chartom szkockim. Ary chartów irlandzkich stanowiły cenne prezenty, którymi obdarowywano królewskie rodziny europejskie, skandynawskie i inne, od Średniowiecza do XVII wieku. Wysyłano je do Anglii, Hiszpanii, Francji, Szwecji, Danii, Persji, Indii i Polski. Zmiana nazwy na wilczarza miała miejsce prawdopodobnie w XV wieku, w okresie kiedy każde księstwo musiało utrzymywać 24 wilczarze do ochrony chłopskich stad dziesiątkowanych przez wilki. W 1652 roku pod rządami Cromwella wprowadzono zakaz wywożenia wilczarzy, co przyczyniło się do zachowania ich liczebności jeszcze przez pewien czas. Jednak w efekcie wytępienia wilków i wciąż istniejącego popytu za granicą, stopniowo zmniejszała się liczebność wilczarzy, aż do ich prawie całkowitego wyginięcia pod koniec XIX wieku. Dzięki rodzącemu się szacunkowi dla tradycji narodowych zawdzięczamy odnowienie zainteresowania się tą rasą. Aby ustalić typ rasy musiała być ona hodowana w dość bliskim pokrewieństwie, ale uzyskanym osobnikom rasa zawdzięcza swój renesans. Irlandzki Kennel Club w kwietniu 1879 otworzył klasę dla tej rasy na swoich wystawach, a w 1885 roku utworzony został Klub Wilczarza Irlandzkiego. Obecnie chart irlandzki odzyskał część sławy, którą cieszył się w Średniowieczu i budzi coraz większe zainteresowanie jako żywy symbol kultury irlandzkiej i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Chart irlandzki, jagnię w domu, a lew na polowaniu, hodowany jest w dużej liczbie także poza Irlandią. Wygląd Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne i aktywne. Głowa i szyja są wysoko noszone. Ogon noszony jest lekko zagięty na Twardy i szorstki na tułowiu, kończynach i głowie, szczególnie szorstki (drutowaty) i długi nad oczami i pod żuchwą. Umaszczenie: Uznane umaszczenia to: szare, pręgowane, czerwone, czarne, czysto białe, płowe lub wszystkie inne maści występujące u deerhounda. Temperament Brak danych Tresura Rasa ta jest wymagająca pod względem odchowu szczeniąt i ich utrzymania. Ćwiczenia Brak danych Warunki życia Mimo swoich rozmiarów chętniej będzie przebywał w domu ze swoją rodziną niż na zewnątrz, ale staje się wtedy nieaktywny. Dlatego trzeba mu zapewnić dostęp do dużego ogrodu. Funkcje

szkocki irlandzki lub walijski rasa psa